Het konvooi ploegt door de ijszee. IJsbrekertje voorop. Binnenvaartschepen volgen. We staan op de dijk. Achter ons ligt de stad die bezig is een van de grootsten van Nederland te worden. Maar op de kruin van de dijk waan je je op een eiland. Na de bazaltblokken begint het ijs. Over elkaar geschoven glasplaten. Om uren bij te staan. Ware het niet dat je bijkans bevriest.Winter in Almere is echt winter. We zijn de hele dag aan het werk in de stad. Spreken mensen over het leven in Almere. Over de aanstaande verkiezingen. En de thema’s die spelen. ‘s Ochtends, om zeven uur, bij een tankstation van Amerikaanse afmetingen, gaat het over de files. En de noodzaak die op te lossen. “Dat zal toch nooit lukken” meent de ene automobilist. “Het moet, willen we kunnen uitbreiden” vindt de ander. Koffie drinken ze, voor ze de file in gaan. Die hoort er bij, als je buiten Almere werkt en op d e auto bent aangewezen. Dus wen je er aan, vertelt iemand, en gebruik je hem om ‘s ochtends langzaam wakker te worden. Zoals die file ‘s avonds handig is om de laatste telefoontjes te plegen.
‘s Middags maken we een rondgang. Almere Poort, het nieuwe stadsdeel. Het is veel dichter bebouwd dan elders. Dan het veelgeprezen groen. Het Bos der Onverzettelijken. Wit besneeuwde paden, een kinder-speelterrein met hutten, alweer van een afmeting die je op het Oude Land niet tegen komt. Een kanaal. Een sluisje. Vanaf een brug volgen we een aantal schaatsers. Een postbode komt langs, met uitpuilende fietstassen. Hij houdt in en volgt onze blik. “Zijn ze nou helemaal gek geworden? Het is nog helemaal niet vertrouwd.”
Terug in het centrum is de markt nog witter dan die ochtend. We worden aangesproken door een vrouw die spontaan begint over “haar” Almere. Zoals we vaker meemaken dat vreemden ons hun Almere-geschiedenis vertellen. Met die traditionele openingszin..twintig jaar geleden…drie jaar geleden..kwam ik in Almere wonen. Ook zij kwam uit Amsterdam. “Moet je zien” wijst ze “onze nieuwe bibliotheek. Al dat glas. Hij is naar buiten gericht!” Wat het mooiste is van Almere? Ze zal het melden, belooft ze.
En wij volgen een bord bij een restaurant dat glühwein en erwtensoep aanprijst.