De school van Prem. Vorige week de discussie. Want hoe kon het ook, tien kinderen met serieuze leerachterstanden die in tien weken werden bijgespijkerd. Intensieve begeleiding in een kleine groep. Sleutelen aan zelfvertrouwen met als resultaat hogere scores op de Cito-toets dan in groep 7 door de entreetoets was bepaald. Ze moeten het na de zomer gaan waarmaken.
Volgens Prem is het onderwijs laf en zouden kinderen vaker naar een hoger niveau gestuurd moeten worden. Als blijkt dat het te ingewikkeld voor ze is kunnen ze altijd nog terug. Die teleurstelling, daar worden ze alleen maar hard van. De AOB is het daar niet mee eens. Het is de taak van een leraar om een advies te geven waar kinderen verantwoordelijkheid voor kunnen nemen. Wel wordt er grif toegegeven dat “veel aandacht voor het individuele kind leidt tot veel betere resultaten.” Maar de leraar van vandaag heeft nu eenmaal geen tien, maar twintig of meer kinderen in de klas. En die moeten allemaal leren.
En toch, gisteren een documentaire over de Roosevelt Academy bij Tegenlicht met sprankelende titel, ‘Oxford in Zeeland.’ Geen primair onderwijs maar een universiteit met aspiraties. Kleine groepen studenten die aan de aandacht van de professor niet kunnen ontsnappen. Regelmatig werkstukken, korte presentaties en tentamens. Met als gevolg: betrokkenheid van docenten én studenten. De drang om boven het maaiveld uit te steken en een extra stap te zetten.
Kleinschaligheid lijkt te werken. Een open deur misschien. En met een lerarentekort dat in 2020 de top bereikt misschien niet zo realistisch en, help, onderwijsvernieuwing … Dijsselbloem, niet aan willen beginnen maar een knagend gevoel blijft. Meer lef en kleinere groepen. Haalbaar of droomideaal?